"Egill Skallagrimson mawiał o sobie, że nie znajdziesz lepszego poety. Idąc w jego ślady, opowiem wam jak było w Karpackiej Troi, tam gdzie stoi gród z zamierzchłych czasów. Zaczęło się w piątek, 16.08. Część węży, w składzie Damroka, Świebora, Oleg, Brynjolf, Floki i Owca wyruszyła już rano i zajęła się rozstawieniem obozu, w miejscu, które upatrzył dla nas Floki. Około północy, dotarliśmy także ja za Svenem i już po kilku minutach udało mi się zakopać w błocie, kiedy próbowałem wjechać na parking. Z obozu węży ruszyła ekipa na ratunek, ale zanim dotarła na miejsce, z pomocą przyszli wojowie Czarnego Sokoła i kilka innych osób i oswobodzili mnie z błocka. Prawdziwa przygoda zaczęła się w sobotę rano. Oleg ruszył zmagać się z łucznikami, a my udaliśmy się na pole bitwy, gdzie niebawem miał się rozpocząć turniej bojowy. Każda z drużyn mogła wystawić do trzech wojowników, zatem do boju stanęli Floki, Owca i Sven. Owca gładko wygrał swoje pierwsze starcie, przeciwnik Flokiego nie zjawił się, najwyraźniej odczuwając jeszcze skutki wieczornej biesiady, zaś Sven, po pięknej walce uległ Tycjanowi z Grodów Czerwieńskich. W kolejnej rundzie było trochę gorzej – Owcę pokonał wojownik imieniem Rolf, a Floki przegrał na punkty z Mojmirem z Grodów – jednym z tegorocznych finalistów i dwukrotnym czempionem z lat ubiegłych. Ostatecznym zwycięzcą turnieju bojowego został Sven z drużyny Svantevit, zdobywając tytuł po raz trzeci. Im bliżej było godziny 15, tym częściej dało się słyszeć pogłoski o nadchodzącej bitwie, ale zanim do niej doszło, razem ze Świeborą i Svenem wyprawiliśmy się do pobliskiego legowiska wielkiej Biedronki, skąd powróciliśmy z zapasami na wieczór, w szczególności niezbędnymi do gry we flanki. Do bitwy stanęliśmy po stronie obrońców grodu, pokonując najeźdźców 3-0. Reszta sobotniego wieczoru to Brynjolf, Owca, Floki i Sven, propagujący pośród obecnych drużyn grę we flanki. W niedzielę również nie zabrakło atrakcji. Do turnieju piątek stanęły 23 drużyny, w tym ekipa Węży w składzie: Tarcze – Owca, Egill, Brynjolf; Drzewcówki – Sven (włócznia), Floki (dun). Pierwsze dwa starcia wygraliśmy gładko, awansując do grona 6 najlepszych drużyn, gdzie w półfinale ulegliśmy wojownikom z drużyny Raróg. Cały turniej wygrała ekipa z Horodnej. Przygodę z Troją Karpacką zakończyliśmy po niedzielnej bitwie – tym razem tryumfowali najeźdźcy, 2 do 1, co w ostatecznym rozrachunku dało zwycięstwo obrońcom grodu, z wynikiem 4 do 2, a nam nie pozostało nic innego, jak zwinąć obóz i wyruszyć w drogę powrotną do szarej rzeczywistości." Zdjecia: - Monika Damroka Jaworska - Gruba Klisza : https://www.facebook.com/Grubaklisza/ - Dawid Zięba : https://www.facebook.com/t1tekTV/

Tako rzecze Brynjolf: "W tym roku w rejsie repliką łodzi wikińskiej Świętosławą II uczestniczyło trzynaścioro Węży. Wszystko zaczęło się 28 lipca. Z wolińskiego skansenu powiosłowaliśmy na spotkanie przygodzie w kierunku Zalewu Szczecińskiego. Łapiąc wiatr w żagiel i wiosła w garście mieliśmy okazję odwiedzić zarówno nasze ulubione dzikie miejscówki, jak i marinę w Wapnicy, gdzie uzupełniliśmy zapasy. Oprócz pracy przy wiośle, Węże z zapałem oddawały się ulubionemu sportowi drużynowemu, czyli flankom. I to codziennie, jak przystało na profesjonalnych sportowców. Cała napędzana mielonką załoga bez marudzenia stawiała czoła niedogodnościom w postaci palącego słońca, komarów, cieknącej łodzi i chrapaniu towarzyszy. Nauczeni doświadczeniem (wszak był to już trzeci wężowy rejs Świętosławą II), wiedzieliśmy doskonale jak przygotować się na niekorzystne warunki atmosferyczne (których nie było zbyt wiele) i jak najlepiej wykorzystać sprzyjający wiatr. Wszyscy zgodnie przyznali, że rejs był bardzo udany, a zabawa w wężowym gronie nie ma sobie równych. Po powrocie do wolińskiego skansenu i krótkiej jednodniowej przerwie, Drużyna uczestniczyła w festiwalu, który właśnie się tam rozpoczynał, ale to co się tam działo, to już oddzielna opowieść…" Fotografie: Ania Kolatorska https://www.facebook.com/AniaKolatorska/ Łódź czarterowana od Floty Jarmeryka: https://www.facebook.com/flotajarmeryka/

Sprawozdanie pióra Nadii: "Pojechało nas pięcioro. Dla większości z nas była to pierwsza przygoda z Wilczym Tropem. Po wielu historiach o starych edycjach przybyliśmy na miejsce uzbrojeni w wiadro i bukłaki. Kierując się znakami, dotarliśmy do obozowiska w głębi lasu. Ognisko, głośne rozmowy, brak turystów. Już wtedy wiedziałam, że to będzie udany wyjazd. Nazajutrz po wieczornej integracji wyczołgaliśmy się z namiotów, aby przygotować się do wymarszu. Wojownicy zostali podzieleni na dwie ekipy: broniących i atakujących świątynię. My zostaliśmy przydzieleni do tej drugiej, więc mieliśmy jeszcze chwilę w obozowisku na zebranie sił, podczas gdy broniący ruszyli przygotować się na nasz atak. Przemarsz był naprawdę ekscytujący. Szliśmy w ciągłym napięciu, wypatrując wroga, zwłaszcza że oddział Czarnego Węża został wyznaczony do pilnowania przodu oraz tyłu kolumny. Po drodze nie doszło do żadnej potyczki. Prawdziwe starcie miało miejsce dopiero przed samą świątynią, gdzie udało nam się pokonać obrońców bez większych problemów. Warto tutaj wspomnieć o mężnym Brynjolfie, który przeszedłszy długą drogą, aby stanąć do walki, przyjął pierwszą strzałę wroga na siebie. Sława mu! Aby urozmaicić drogę powrotną, zorganizowaliśmy jeszcze kilka starć, tym razem zachowując małą odległość między ekipami, aby mieć pewność, że na siebie trafimy i że dojdzie do walki. Ten przemarsz pokazał nam, jak ciężko chodzi się w sprzęcie bojowym (już nie mówiąc o wbieganiu pod górkę!). Do tego wszyscy przekonaliśmy się, że bukłak z wodą na głowę to za mało jak na taką wyprawę. Nauczka na przyszłość: lżejszy sprzęt bojowy i niewolnik do noszenia hektolitrów wody. Gdy dotarliśmy do obozowiska, rzuciliśmy się na wszystko, co nadawało się do picia, a po orzeźwiającej kąpieli w rzeczce, drzemka była nieunikniona. Zasnęliśmy zwinięci razem w namiocie jak prawdziwe kłębowisko węży. Całe szczęście, że Owca i Bjorn zdołali wstać do turnieju indywidualnego, w którym Bjornowi udało się zająć pierwsze miejsce. Sława mu! Reszta niestety została pokonana przez sen. Ostatni wieczór spędziliśmy objadając się przepysznym gulaszem z jelenia i bawiąc się do późna z innymi uczestnikami. Oczywiście z drużyną Grodu Horodna nie mogło też zabraknąć wspólnym śpiewów przy ognisku. Wilczy trop był naprawdę niesamowity. Według mnie jedna z najciekawszych imprez dla rekonstruktorów. Choć pozostał nam niedosyt atrakcji w niedzielę, to i tak będę bardzo dobrze wspominać ten wyjazd i mam nadzieję, że za rok będziemy mogli zjawić się w większym gronie." Sława Organizatorom - Drużynie Grodów Czerwieńskich oraz Podlaskiemu Stowarzyszeniu Rekonstrukcji Historycznych "Trzaskawica" ! Zdjęcia dzięki uprzejmości Drużyny Grodów Czerwieńskich

Nasza drużynniczka Nadja - zwyciężczyni kobiecego turnieju wojowników na Wolinie. Sława jej!